Als ik hem in bed leg, komt plotseling bij hem het besef dat dit het einde van de dag is. Met groot verdriet als gevolg. Met lange, diepe halen begint hij te huilen. En binnen enkele seconden zijn zijn wangen nat van de tranen. Ik haal even diep adem, veeg zijn wangen droog en begin vol goede moed aan het eerste liedje, hoewel ik mezelf nauwelijks kan horen. Al snel maakt zijn verdriet plaats voor boosheid, wat niet bepaald bevorderlijk is voor mijn geduld.

Plotseling herinner ik me het nachtlampje dat hij van zijn tante kreeg. Het geeft niet alleen licht, maar projecteert ook een plaatje. Ot heeft speciaal een stekkerdoos met verlengsnoer aan zijn bed bevestigd zodat het plaatje op het plafond recht boven zijn bedje verschijnt. Zodra ik het lampje erin steek, wordt hij stil. Met open mond kijkt hij naar het plaatje boven hem. ‘Zie je de uil?’, vraag ik. Natuurlijk geen antwoord. Maar na tientallen seconden in volmaakte rust samen naar het plaatje te hebben gestaard, zie ik zijn vuistjes omhoog gaan en boven zijn ogen op zijn voorhoofd belanden. Het duurt even voor ik door heb dat hij het gebaar van uil maakt (met half open handen op de ogen). Zoals altijd als ik hem voor het eerst een nieuw gebaar zie maken, ben ik even vervuld van trots. ‘Mooi he?’, zeg ik zacht. Heel even maakt hij zijn ogen los van het plaatje en kijkt me aan. Om vervolgens met een diepe zucht en een geluid dat het midden houdt tussen een lach en een snik, zijn blik weer op het plaatje te richten.

Hij blijft rustig, ook als ik kort daarna wegga. Wow, zou dit simpele lampje ervoor gaan zorgen dat we niet meer elke avond tientallen liedjes hoeven te zingen? Als ik beneden kom, vertel ik het goede nieuws: ‘Hij heeft het gebaar voor uil gemaakt!’