De zaterdagochtend verloopt zoals gebruikelijk. Em kondigt aan dat hij de rest van de dag in pyjama wil doorbrengen. Zijn vader lijkt dit een goed plan te vinden en maakt geen haast om te douchen en wat meer kleren aan te trekken. Flo heeft zich na zijn ontbijt op de speelgoedkist gestort en gooit nu met veel enthousiasme – en vooral veel stemgeluid – alles wat hij kan vinden door de kamer. En ik probeer heel hard om me aan dit alles niet te ergeren. Het maakt niets uit, zeg ik in gedachten tegen mezelf. Ze gaan zich echt wel aankleden straks, en zelfs als ze dat niet doen, staat dat mij niet in de weg vandaag.

En het feit dat het huis om half tien ’s ochtends al niet meer begaanbaar is doordat de vloer compleet bezaaid is met speelgoed, blokken, boeken, dvd’s, schoenen, een iPad, speelkaarten, monopolygeld, afstandsbedieningen… dat maakt ook helemaal niets uit. Toch?

Het lukt me niet. Ik mopper op Em, stuur Ot als een klein kind naar boven en ruim tegen beter weten in alles op. Trek Flo zijn spalken en schoenen aan en duw hem met rollator en al naar buiten voor zijn dagelijkse oefenrondje. Dan is dat maar gedaan. Gelukkig lijkt hij dat een goed idee te vinden. Hij brabbelt en zucht wat maar stapt dapper de tuin uit. Hij heeft het tempo er goed in zitten dus met een beetje geluk kan ik deze ochtend nog de dingen doen die ik gepland heb. Opeens blijft hij staan, kijkt omhoog en wijst naar de bomen boven ons. Het is inderdaad mooi. De lucht is helder blauw. De zon dwarrelt door de bladeren van de platanen die zich hier over het water buigen en het is volkomen stil om ons heen. En dan gebeurt het. Rust in mijn hoofd. Ontspanning. Tevredenheid. ‘Kom’, zeg ik tegen Flo. ‘We gaan even naar het tunneltje.’ Flo zucht, buigt zijn hoofd voorover en duwt. In plaats van rechtsaf richting huis, gaan we rechtdoor langs het fietspad dat onder het spoor door loopt. Nog voor we onder de tunnel zijn, als we de schaduw instappen, begrijpt Flo mijn bedoeling. Hij versnelt zijn pas en begint enthousiast ‘oe’ en ‘aa’ te zeggen. Een paar meter later zijn we er en gaat Flo los. Hij roept, wacht en luistert naar zijn eigen echo. De oe’s en aa’s worden afgewisseld met i’s en eeeh’s en ha’s in variërende toonhoogten en volumesterktes. En ik? Ik doe mee. Samen staan we zo minuten lang onder het spoor te roepen en te luisteren. Voorbijrijdende fietsers kijken ons verbaasd aan, een enkeling voelt het ook en geeft uit volle borst en in volle vaart een brul mee.

Terwijl ik daar sta te roepen zonder een spoortje van gene of ongemak, bekruipt me een ongelooflijk gevoel van liefde voor mijn dappere vogeltje dat alle klanken die hij in zijn beperkte vocabulaire heeft er met aanstekelijk enthousiasme uitgooit.

Als we weer thuiskomen zit Em te drummen, in zijn pyjama. Maar Ot is aangekleed en heeft koffie klaar. Flo stort zich voor tweede keer – en niet voor de laatste keer die dag – op de speelgoedkist. Ik vertel over ons tunnelconcert en ze delen mijn plezier. De rest van de dag verloopt zoals gebruikelijk. Em kleedt zich uiteindelijk rond het middaguur onder dwang aan. Tegen de tijd dat de boodschappen zijn gedaan, het huis schoon is en de nodige klussen en taken zijn afgerond, is het einde van de middag en heb ik lang niet alles gedaan wat ik had willen doen. Maar ik realiseer me verheugd dat er voor het eten nog meer dan genoeg tijd is voor een tweede oefenrondje.